Inge Vancauwenberghe

Ik heb het altijd wat bizar en lastig gevonden mezelf te moeten voorstellen. Omdat ik niet zo goed ben in monologen, omdat ik mezelf eerder zie als wordend, dan als zijnde.

Een paar onomkeerbaar geworden (wapen-)feiten zijn  weliswaar niet schadelijk voor de gezondheid, zo mag ik hopen.

In een ver verleden wou ik graag eerst de fundamenten van ons speelse mens zijn ontdekken. Ik ging orthopedagogie studeren en werkte ik ook met jongeren en volwassenen die het lastig hadden in de maatschappij. Deze ervaringen leerden me heel veel over de kracht van mensen, vanuit respect, van ontmoeten van mens tot mens, om hand in hand enkele stappen te zetten, tot we zonder handen weer verder konden wandelen.

Ondertussen kwam ik, via training en opleiding, in aanraking met onder meer mindmapping, conflicthantering, narratieve en existentële therapie,  leuker & levenslang leren, trauma-en rouwverwerking,…

Later studeerde ik klinische psychologie, waar ik me specialiseerde in relatie- en gezinstherapie. Deze opleiding verbond ons fundamentele menselijke kind zijn met de stabiliteit die we als volwassene kunnen leven in een wereld die we dag na dag creëren.

Er was & is nog meer van sprokkels die ik onderweg opdeed, via bijscholingen, via ontmoetingen & gesprekken, via boeken, reizen en rondzwervingen... Zowat alle ervaringen die ik opdeed, niet alleen professioneel maar ook persoonlijk, hebben me gevormd tot wie ik ben, wie ik word & sijpelen door in hoe ik mijn beroep uitoefen. Hierbij ben ik bijzonder dankbaar voor alle mensen die ik heb mogen ontmoeten & voor alle ervaringen die ik heb mogen delen.

Tegenwoordig leef ik het leven graag in harmonie, tussen geluid en stilte, hoofd en handen en hart, natuur, mensen en eigen adem. Dit vanuit het groeien en het worden van zelf, in nauwe verbinding met alles en iedereen rondom.